Op
de expositie van keramiek die ik bezoek, lees ik bij de kunstwerken
de thema's die als leidraad hebben gediend. Op een van de kaartjes
staat: ballans. “Ballans, met twee l's”, zeg ik zachtjes voor mij
heen. De galeriehoudster hoort mij en vraagt opgewekt: “Is dat
fout? Ik ben namelijk behoorlijk dyslectisch. Je zegt toch ook
'ballans' en niet 'balans'?”
Even
later heeft ze het woord goed opgeschreven en de kaartjes verwisseld.
Bij
mezelf denk ik: ik zeg altijd balans en niet ballans. Misschien is
zij in de war met het woord ballast.
En
ook denk ik: van één kant is het fijn om dyslectisch te zijn. Het
scheelt een hoop schuldgevoel.
Mia
Meijer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten